Ik ben een stresskip

Als ik iets stressvol vind is het wel het kopen van een auto. Mijn oude vertrouwde auto was na 32 jaar wel op. Ik heb totaal geen verstand van auto’s. Niet van de techniek. Ik bezit niet de collectieve kennis wat een goede auto is. Dus na twee weken op markplaats kijken, vind ik er een waar ik en me partner blij van worden. Eentje die we kunnen betalen. Met niet te veel kilometers maar het blijft een gok. Als Russisch roulette spelen.

Als we op weg gaan giert de spanning door mijn lijf. Van te voren rapporten kopen. Websites met tips lezen. Strategie met mij vriendin bepalen. Bij de auto aangekomen doe ik alsof ik er verstand van heb. Kan de motorkap open? Ik probeer de verkopende partij in te schatten. Is die aan het liegen? Als iemand echt lijkt te vertellen wat er nog meer mis is met de auto raakt mijn mind voor een moment gerust. Tijdens de proefrit lijkt ik wel niet aanwezig. Spookbeelden gaan door mijn gedachten. Maar de auto rijdt op zich wel fijn. Iets in mij wil af van de stress. Als we deze auto kopen kan mijn mind weer ontspannen. We besluiten hem te nemen. Maar ik ben nog steeds niet ontspannen. Overschrijven, parkeervergunning en verzekering regelen. Ik ben niet mezelf. Pas 3 uur later en na een wandeling vind ik mezelf weer terug.

Maar wat gebeurd er nu? Wat is zo gestrest? Het lijkt of mijn gedachten in overdrive gaan. Me helemaal opslurpen. Alsof ik niet meer aan het stuur zit. Geen controle meer heb. Als dat gebeurt, voel ik me uit het lood geslagen. Raak uit me centrum. Als het ware bezeten door mijn gedachten. Antonie Kamerling vertelde ooit in een interview waarom hij was gaan blowen. Het was een goede manier om de stroom van gedachten tot rust te laten komen. Dat raakte me. Dat was voor mij ook de charme van het middel. Het idee dat je de mind tot rust kon laten komen. Maar wel met negatieve bijwerkingen. Ik werd in mijn adolescentie afhankelijk van deze rust. Met blowen geef je de macht aan een extern middel. Wat je zelfvertrouwen ondermijnt. 

Tijdens mijn eerste tai chi les ervaarde ik diepe ontspanning. Ik werd opslag verliefd. In die periode kon ik niet 15 minuten mediteren. Ik voelde de onrust in mijn lijf. Wilde alleen maar opstaan van mijn kussentje.  Maar met tai chi kon ik bewegen. De snelheid van mijn gedachten werd vertraagd. Ik had een gezonde manier gevonden om bij mezelf te komen. Naar mijn lijf te gaan. Ik had een tegenwicht gevonden voor mijn onrustige mind.

De laatste keer dat ik moest solliciteren zat ik te wachten voor mijn interview. De spanning was er hoog. Het zweet stroomde uit mijn oksels. Opeens had ik een inzicht. Het was mijn mind die me probeerde klaar te stomen. Me te preparen voor de wedstrijd. Het was levensenergie wat ik voelde. Het hoefde niet weg. Door die gedachte werd ik rustig. Liet me lijf zijn werk doen. Laat het zweet maar stromen. Het zou raar zijn als het dat niet deed.

In mijn werk sta ik vaak voor vreemde groepen. Kom een verhaal doen als buitenstaander. Iedere keer als ik een workshop moet geven kan ik de nacht ervoor bijna niet slapen. Draai rond in negatieve gedachten. Ik ben niet goed genoeg. Heb me niet goed voorbereid. Ze zitten echt niet op mijn verhaal te wachten. Ik weet nu dat het erbij hoort. Laat het los dat ik niet zenuwachtig mag zijn. Ik weet nu dat mijn zenuwstelsel nerveus is.

Met de het lesgeven in loslaten en mensen helpen bij zichzelf te komen creëer ik een beeld dat ik het wel voor elkaar heb. Dat ik zen ben. En dat hoor ik ook vaak terug. Maar dat is een projectie van de ander. Een behoefte die ze graag in zichzelf vervuld willen zien. De werkelijkheid is anders. Vraag het maar aan me vriendin. Ik ben een stresskip en ik heb dit levenslang.