Ik ben een hedonist

Laatst vroeg iemand aan mij wat is jouw ochtend ritueel? Veel koffie en sigaretten was het antwoord. Het was niet helemaal het verwachte antwoord. Zeker niet aangezien ik een retreat aan het geven was. De verwachting was een iets meer spiritueel antwoord. Maar ik ben nu eenmaal een vrij behoeftig persoon. Ik heb genieten vrij hoog op mijn prioriteitenlijstje staan. Ik hou van lekker eten. Daarom ga ik in Nederland ook niet graag uit eten. Want ik wordt eigenlijk zelden verrast. Ik heb meestal het gevoel dat ik het zelf beter klaar kan maken.  Proef geen liefde in het product. Als ik niet krijg waar ik behoefte aan heb word ik teleurgesteld. Maar wat is nu eigenlijk die behoefte?

Behoefte is een verwachting in de toekomst. Een belofte om tijdelijk samen te vallen met iets wat alles even beter maakt. Dat heeft twee componenten. Het heeft ergens weg van gaan energie. En ergens naar toe gaan energie. Blijkbaar wil ik weg van mijn huidige staat. Denk ik dat het beter kan. Vroeger als ik aan het werk was dacht ik alleen maar aan de beloning die ik mezelf mocht geven als ik klaar was met werken. Dat kon een biertje of een jointje zijn. Of even tv kijken. Of een reep chocola. Maar blijkbaar was ik in het moment niet tevreden. Kon ik datgene wat ik aan het doen was alleen maar volhouden met de verwachting van toekomstig genot.

In de naar toe variant ligt besloten dat iets je gelukkig kan maken. Sinds mijn puberteit heb ik me helemaal vol gegoten met alcohol. Maar de keren dat ik er echt gelukkig van werd zijn op vijf handen te tellen. Meestal was de grote drijfveer om even weg te zijn van mijn gedachten. En was de realiteit dat ik juist verder weg raakte van mezelf. Dat in de bel van de roes het even leek dat ik contact vond. Zo heb ik in mijn periode dat ik vrijgezel was heel wat vrouwen versleten. Op zoek naar een moment van kortstondig geluk. Ik heb van al die momenten echt genoten. Maar daarna kwam de leegte met dubbele kracht terug. Moest ik weer op zoek naar een nieuwe beloning. Zo zat ik vast in een loop.

Ik heb vele vormen gebruikt in mijn leven. Maar een ding hadden ze allemaal gemeen. Het als-dan patroon. Sommige patronen waren schadelijk dan anderen. En als ik stopte met de een dan kwam er een ander voor in de plaats. Ik schrijf dit in de verleden tijd omdat ik put uit mijn verleden. Maar de als-dan loop is nog steeds daar. Ik zie mezelf nog steeds eten uit ontevredenheid. Mezelf wegvluchten van tijdelijke ongemakken in mijn relatie met alcohol of het zoeken van aandacht van anderen. Niet dat ik perse op handel. Ik begrijp dat als ik mijn patronen zijn gang laat gaan dat ik soms meer stuk maak dan me lief is.

De mind is zo geprogrammeerd dat hij opzoek is naar gelukkig en pijn wil vermijden. Veel van zijn patronen gebeuren automatisch. Onbewust. In periode van helderheid durf ik er naar te kijken. Dan komen oordelen omhoog van je doet het niet goed. Je moet er van af. Je moet stoppen met roken. Een klein stukje chocola is toch meer dan genoeg. Mijn ervaring is dat zodra je ergens van af wil wordt het sterker. Zoekt die ontevredenheid een nieuwe weg. Het is als een veel koppig monster. Je hakt een hoofd eraf en tegelijkertijd groeit er een nieuwe.

Dat betekent niet dat ik niet moet kijken. Naar mijn patronen. Hoe ze werken. Maar ik moet ze niet willen veranderen. Er ligt iets anders aan ten grondslag. Eronder ligt een niet willen accepteren dat er ook negatieve gevoelens mogen zijn. Dat ook dat bij het leven hoort. Er daarmee durven zijn. Doorvoelen van die gevoelens. Ze er volledig laten zijn. Erbij hoort een bepaalde mildheid. Dat die patronen  er nu eenmaal bij horen. En daarbij kan ik niet op mijn mind vertrouwen. Want mijn mind is van nature een hedonist.