Ik ben wraakzuchtig

Elke dag drink ik koffie in een bar in Spanje. Eerst een kopje koffie en daarna een ontbijtje. Na afloop betaal ik netjes alles wat ik geconsumeerd heb. Na vier dagen door de zelfde meneer geholpen te zijn, is er op een ochtend een dame in de bediening. Zij vraagt me gelijk mijn eerste koffie te betalen. Ik merk aan mezelf dat het me irriteert. Het neutrale verzoek tot betaling voelt aan als een motie van wantrouwen.

Hoewel totaal ongebruikelijk in Spanje, breng ik normaal gesproken netjes met dienblad met koffiekopje terug naar de toonbank. Maar nu niet. Ik straf de dame in kwestie met, in mijn ogen, extra werk. Ze moet haar eigen troep maar opruimen. Dat terug brengen is in essentie een manier om aardig gevonden te worden. En het niet opruimen is een straf.

Twee dagen later zie ik haar weer. En wederom het verzoek gelijk mijn café solo af te rekenen. Ik zoek in mijn portemonnee naar het 50 euro biljet dat ik weet dat ik nog heb. Hoewel ik nog allerlei ander geld in bezit heb. Heeft u het niet kleiner vraagt ze. Met een innerlijke glimlach schud ik mijn hoofd van nee. Met moeite zoekt ze mijn wisselgeld bij elkaar in de kassa. Zo we staan weer gelijk. En inwendig bedenk ik allerlei namen voor haar. Trots verlaat ik de bar.

Maar er knaagt ook iets aan me. Wat maakt nu dat ik zo wraakzuchtig word van zo iets onnozels als wanneer ik moet betalen? Het heeft te maken met vertrouwen. Blijkbaar heb ik een regel dat als ik gelijk moet betalen ik het gevoel krijg dat ik gewantrouwd word. Er  worden oude ervaringen van wantrouwen getriggerd. Herinneringen uit mijn jeugd waarin mijn ouders mij niet zagen voor wat ik was. En met dat komt ook weer die woede op. Van me niet gezien voelen.

Het voelt ergens zo fijn om een revanche te halen op die dame. Om deze gevoelens van onmacht, boosheid op een ander te kunnen projecteren. Waarom is dat? Waarschijnlijk omdat als ik mijn gevoelens op die ander projecteer ik niet met mijn eigen gevoelens  hoef te dealen. Omdat ik niet zo goed weet hoe ik hier mee om moet gaan.

Maar er is ook tegelijkertijd diepe schaamte over mijn kinderlijk gedrag. Dat iets zo simpels als betalen zulke diepe gevoelens en reacties in me oproept. En dit is maar een voorbeeld van hoe ik de hele tijd bezig ben mensen om me heen te straffen als ze niet voldoen aan het beeld wat ik heb hoe ze met me om moeten gaan. Ik heb allerlei strategieën en manipulaties ontwikkeld om te zorgen dat de mensen om me heen gedrag vertonen wat past mijn beeld van hoe het zou meten zijn. En o wee als je daar van afwijkt. Dan straf ik  je gelijk.

Deze blog is onderdeel van de Ik Ben serie. Deze bestaat uit een aantal snap shots van mijn mind in de zoektocht naar mijn ware natuur.