Ik ben verveeld

Samen met mijn vriendin en mijn zoon van twee lopen we naar een park om te gaan spelen. Daar aangekomen zie ik mijn zoon enthousiast van glijbaan naar wiebelkip lopen. Hij gaat op in zijn eigen fantasie wereld. Soms worden we betrokken. Soms speelt hij alleen. Het is mooi om te zien hoe hij speelt. En tegelijkertijd merk ik aan mezelf dat ik me verveel. Mijn mind is onrustig. Iets in mij wil hier niet zijn. Hoe meer ik erop  let hoe meer ik lijdt. Ik merk op dat af en toe ik op ga in het spel van mijn zoon. Daarna komt de verveling weer op.

Toen mijn zoon geboren werd was ik zzp-er en mijn vriendin werkte 32 uur in de week. Aangezien ik veel meer ruimte had in mijn schema besloten we samen dat ik meer de zorgtaken op me zou nemen. Iets waar ik veel zin in had. Ik vind het belangrijk om er te zijn voor mijn zoon. Dit klopte met het beeld wat ik heb van opvoeden. Mijn vader had ook tijd genomen in de tijd dat ik een kindje was. Op een bepaalde manier hadden mijn vriendin en ik de traditionele rollen omgedraaid.

Ik heb geen moeite om poepluiers te verschonen en eten op tafel te zetten. Dus het leek de logische weg. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden is de verveling van de hele dag met je kind zijn. Begrijp me goed, mijn zoon is het mooiste wat me ooit is overkomen. Maar eerlijkheidshalve was ik de minuten aan het aftellen tot mijn vriendin weer terug kwam van haar werk.

In mijn rol als tai chi leraar en facilitator help ik mensen in het nu komen. Daag ik ze uit om van Doing naar Being te komen. En bij de eerste test faal ik zelf hopeloos. Ik ervaar grote weerstand in de acceptatie van wat is. Mijn mind is van nature rusteloos. Het is de hele tijd bezig om strategieƫn tegen verveling te ontwikkelen. Om tijd voor mezelf te claimen. In die tijd ben ik vooral bezig mezelf af te leiden. Weg te vluchten van mijn eigen gevoelens.

En het gevoel van verveling is niet continue. Het komt en gaat. Soms ben ik gewoon de afwas aan het doen en is dat prima. Soms ben ik gewoon aanwezig in het spelen met mijn zoon. Ik geniet. Maar dan komen de gedachten en gevoelens van verveling weer terug. Als het ware automatisch. En het is niet alleen verveling. Er zit gevoelens van schuld onder. Van onbekwaamheid. Van machteloosheid. Van afwijzing van mezelf. Pas met het schrijven van dit stukje heb ik aan mijn vriendin gevraagd of zij dat ook heeft, die verveling. Natuurlijk heeft zij dat ook.

Door alle spirituele paden die ik heb bewandelt weet ik niet mijn mind ben. Dat de gedachten gewoon verschijnen in mij. Dat zowel de negatieve als positieve gevoelens tijdelijk zijn. En ik zou hier graag schrijven dat ik een oplossing heb gevonden. Waar jullie ook wat aan hebben. Maar het enige wat ik weet is dit: Hoe meer ik niet mijn gevoelens van verveling niet accepteer des te groter de gevoelens worden.

Deze blog is onderdeel van de Ik Ben serie. Deze bestaat uit een aantal snap shots van mijn mind in de zoektocht naar mijn ware natuur.