Ik  ben een dramaqueen

Terwijl ik naar huis rijd van een afspraak maakt mijn auto een raar geluid. Hij geeft opeens heel veel gas. En de motor valt zomaar uit. Met  moeite kom ik thuis. Ik ben uit het veld geslagen. Horror scenario’s spoken door mijn hoofd. Ik heb vast de motor opgeblazen. En ik heb de auto nog maar een paar weken. Nu moet of een mega bedrag aan reparaties betalen. Of weer de zoektocht naar een nieuwe auto starten. Ik durf het amper aan mijn vriendin te vertellen. Bang voor de afwijzing van mijn manier om zaken te regelen. Die uiteraard komt. De machteloosheid, die ik ook voel, moet worden geuit. Dat wordt geprojecteerd op mij. In mijn hoofd maak ik een inschatting. Ik heb niet echt veel tijd om de ANWB te laten komen. Of mijn auto naar de garage te brengen. Als de eerste golf van drama voorbij is besluit ik om een vertrouwde strategie  in te zetten. Uitstellen.

Mijn mind maakt een beslissing om eerst al mijn aandacht te richten op de voorbereiding en geven van de retreat die staat geplant. Bang als ik ben om niet echt aanwezig te zijn in de training. Uit mijn centrum te zijn. Gelijk komen nieuwe angsten op. Nu moet ik aan anderen vragen of ik met ze mee mag rijden. Iets waar ik een hekel aan heb. Bang als ik ben voor de gefantaseerde afwijzing die er besloten is in de hulpvraag. En hoe moet het met de training die ik in de week daarna moet volgen. Ergens tussen de bomen midden in het land. Maar ik zie  geen andere keuze. Met een licht zenuwachtig gevoel ga ik deze angst aan. Gelukkig heeft mijn trainersmaatje geen bezwaar om mij thuis op te pikken.

Ik heb een sport gemaakt van zaken uitstellen. Vraag het maar aan mijn boekhouder. Of aan de mensen met wie ik een tai chi festival organiseer. Of aan mijn partner. Ik schaad de mensen om me heen. Maar ik schaad mezelf nog het meest. Ik ondermijn mijn zelfvertrouwen. Door er niet eens op te kunnen vertrouwen dat ik een afspraak met mezelf kan houden. Wat ligt er onder al dit uitstellen? Wat is de functie?

Uitstellen is een manier om de realiteit niet onder ogen te willen komen. Gevoelens te begraven in de put en de deksel erover heen te schuiven. Eronder ligt de assumptie dat ik die gevoelens niet kan dragen. Gevoelens van machteloosheid. Van falen. Gevoelens van zelfafwijzing. Voor de angst dat ik  een proces in moet van weer een auto kopen. Uitstellen is een korte termijn strategie om me te beschermen tegen verwachte pijn. Pijn die geen realiteitswaarde heeft. Die zich alleen afspeelt in mijn mind.

En met grote gevolgen. Ik moet allerlei onderdrukkingsstrategieĂ«n inzetten. Wegvluchten in zaken waar ik mee kan versmelten zoals bij mij eindeloos tv kijken. Of  drank of vroeger drugs. Alles wat maar nodig is om niet te voelen. Ik moet uren mediteren of tai chi-en om weer bij mezelf te komen. Als ik maar even ruimte geef aan mijn mind komen bewust of onbewust gedachten van zelfafwijzing weer om hoog. Dus blijf ik maar door rennen. In sociale afspraken.  In bezig blijven. Want zodra ik stil val komen die zaken weer omhoog. Het zet zich vast, deze gedachten, in mijn lijf. In mijn levensenergie.

De dag na mijn retreat word ik wakker. Ik weet er ligt een uitgestelde rekening. In al mijn onderdrukken is de spanning er zeker niet minder van geworden. Eerder juist het tegendeel. Ik weet ik moet vandaag het aangaan. De spanning giert door mijn lijf. Ik ben kort af tegen mijn naasten. Ik weet wel wat er aan de hand is dus ik probeer ze deel genoot te maken van mijn verkramping. Ik bel de ANWB. Ze komen binnen een uur. Nerveus loop ik door het huis. Zit volledig in mijn dramaloop. De man van de ANWB start mijn auto en gaat op onderzoek uit. Hij zegt geen woord. Zie je wel, de auto kan naar de sloop.  Na 30 minuten onderzoeken zegt hij: het is valse lucht. Hij pakt een slangetje en maakt het weer vast aan de motor. Probleem opgelost. Al die gedachten en spanning waren zinloos. Ik ben een dramaqueen.